Het Oerd.

Ja, ja, ik weet het. Begeef mij momenteel op een stukje verboden gebied. Zal ik hier niet zo snel op aangesproken worden in dit stukje verlaten gebied.

Tussen de bomen laat ik mijn fiets staan. Nauwelijks zichtbaar, alleen aan dit pad waar zelden iemand komt. Kom ik er gewoon graag. Heb altijd een kleedje mee, waar ik op mijn buik liggend rond kan spieken. Mijn elle bogen steunen op de grond, terwijl mijn handen de verrekijker vast houden. Buiten de Waddenzee om, tuur ik graag naar de vogelkolonie op een van de zandplaten die Ameland rijk is. Probeer altijd weer nieuwe vogels te spotten, al valt dat niet mee tussen de vele verschillende soorten die vredig naast elkaar leven.

Daarnaast kan ik ook genieten van de vele plantensoorten, die hier vrij in de natuur groeien.

Dat is het voordeel van ‘Het Oerd’, een gevaarlijk gebied als je het niet kent.

Het gebied kent zijn eb en vloed tijden, terwijl de vaargeulen hun eigen stromingen hebben. Je zal niet de eerste zijn die zo de zee wordt ingesleurd. Zelfs ervaren mensen vrezen deze onvoorspelbare plek. Dan heb ik niet eens over de Noord-Westerwind. Als die er staat, kan het hier behoorlijk stormen. Je ziet dan geen hand voor de ogen door het stuivende zand.

Maar eh… jongedame, ik weet eigenlijk niet eens hoe je heet, al kom je mij wel bekend voor. Als je klaar bent met jouw interview voor dagblad De Amelander, kom gerust hier naast mij liggen. Wie weet wat we dan allemaal samen nog meer kunnen ontdekken?