Pakje voor een ander.

Het zijn drukke tijden in december voor ons. Als vrijwilliger voor De Zonnebloem in ons dorp, begint de actie ‘Zon in de schoorsteen’ al in de laatste week van oktober. Hoewel het al jaren geen landelijke actie meer is, hebben we al ruim veertig jaar een uitwisseling met het Twentse dorp Albergen, zo’n vijfendertig kilometer verderop. Bij toevallige vriendschap ontstaan en uitgegroeid tot deze jaarlijkse happening.

Lijsten en strookjes moeten worden gesorteerd, uitgeprint en op maat worden gesneden. Waar nodig hebben is er overleg geweest, maar voor de rest hebben we dit zelf gedaan dit jaar. Normaal met een werkgroep van vijf personen.

Helaas werd het door corona dit jaar even anders. Doordat zij daar met oudere vrijwilligers waren, durfden zij de uitwisseling niet aan. Hoewel heel begrijpelijk, was er wel even paniek. De ouderen moeten al zoveel missen en inleveren, dus wat nu te doen.

Vanuit onze vereniging hebben we de handschoen opgepakt en de pakjesmakers benaderd om toch een pakje te willen maken voor een dorpsgenoot. Vooraf had al informatie hierover gestaan in ons plaatselijke dorpskrantje. Men kon nu op een ruime gespreide tijd de pakjes inleveren met een mondkapje op. Met een paar vrijwilligers zaten wij op gepaste afstand met een mondkapje op de boel te sorteren.

Later kwamen de vrijwilligers zelf om hun weg te brengen pakjes op te halen. Wel het pakje wegbrengen, maar niet binnengaan, om zo de verspreiding zo klein mogelijk te houden.

Twee en vijftig pakjes zijn nu onderweg naar plaats van bestemming.

Na een maand geregel van deze happening, volgt nog een bedankje in het plaatselijke dorpskrantje.

Daar staat dan de volgende onderneming alweer in. Kerstpakketten voor de minima inzamelen. Hier doen wij ook al jaren mee. Mijn partner werkte jarenlang voor twee bazen en kreeg twee kerstpakketten en zelf mocht ik er zelf ook nog een ontvangen. Een paar dingen hielden we dan voor onszelf, maar houdbare dingen, soms nog extra aangevuld om een grote doos vol te krijgen, deze dan inleveren bij een werkgroep, ontstaan door de gezamenlijke actie van samenwerkende kerken. Het is dan ook een jaarlijks geslaagde actie om iets voor de minderbedeelde medemens te doen.

Ook hier gaat het dit jaar anders. Geen pakket inleveren, maar een financiële bijdrage vanwege de corona. Dan worden door enkelen zelf pakketten gemaakt en bezorgd op de plaats bestemming.

Het is mooi dat dit allemaal toch nog mogelijk is in deze moeilijke tijd. Gepast op afstand, verplicht met een mondkapje, worden sommige groepen in de samenleving op deze manier niet vergeten. Alleen het stukje dankbaarheid is het al waard.