Gister-oamd was’t weer is raak.

De brààndweerwaag’n kump met de sirènus an,bie ôôns de straote in riejen.

Zie ried de zietweg in vlak veur ôôns huus en doar húlt ut kabaal ôk gelieke op.

Dan is de bràànt dus kot bie, konstateer ik dan ôk a snel.

Zo as goeje buur ut beheurt te doene, ging ik der’ôk direkt hen kieken. Ma der was nie völle te ziene.

Völle rook kwààmp der uut de skoorsteenpiepe met af en toe kléne vlammegies.

“Hee buurman. Kom ie ôk ém kiek’n?” Het is Gaitie van de koolsmid, die det zeg. Den stied ààltied met de neuze veurán.

 “Hep ze wéh de piepe schoone löät’n maak’n int noajoar? “

Weer is ut Gaitie die det vröäg. Hij mut ôk altied alles weet’n. Ut maakt um ôk nie uut wie der noe veur um steed, ásse má antwoord krég op ziene vröäg’n. Zo veruumte wéh ziene kennis.

Em later heur ie wéh dat dit ut geval isse wes. Aàns kö-j mooi veur de köss’n opdrëäj’n , die de brààntweer héffe maakt. Teminste ák Gaitie mütte geleumm.

Det wette dan ôk wéh weer.

Noe der verder niks apats te ziene is, goa ik ôk op huus’an. Koffie drink’n doek later nog wéh un keer sààm met Gaitie. Dan heur ik dan wéh weer de lààste nieuwgies.

©2011 Martin Wichink.

Klik hier om naar boven te gaan.