“Opa Martin…”

“Ja Loïs.”

“Ik ga mij vestoppelen. Mag jij mij zoeken. Wel tellen hé. Ik ga me hier verstoppelen.”

 Ze voegt de daad bij deze worden toe en kruipt onder de salontafel.

“Is goed Loïs.”

 En opa begint te tellen tot tien.

“Ik kom er aan. Waar is Lois nou? Even kijken achter het gordijn. Nee daar is ze niet.”

“Misschien in de keuken zegt oma José.”

Dat is een goed plan.

Opzettelijk haak ik mijn voet achter de voet van Loïs, als ik langs de salontafel loop richting de keuken. Dan doe ik net alsof ik struikel. Languit lig ik even later op de vloer en wacht op de dingen die gebeuren gaan.

Loïs komt onder de salontafel uit en kijkt even verschrikt bij opa. Gelukkig begint deze dan te snurken. Kiekeboe en ze kietelt mij even in de zij. Maar opa snurkt gewoon door. Dan gaat ze op advies van oma op opa’s rug zitten en heeft dan de grootste schik.

Dan komt opa met zijn eerste push up van die dag overeind. De schrik zit er opnieuw even goed in bij Loïs en haar beentjes klemmen dan ook strak om mijn buik. Als het even later vertrouwd voelt, ontspant ze zich weer.

“Hop paard”

Het paard gaat al lopend op handen en voeten de kamer door. Bij de bank wordt het paard even bokkig en gooit de kleine amazone er af.

“Niet weg gaan paard. Moet nog (zo genaamde) spulletjes mee nemen.”

Het paard noemt ook nog allerlei dingen op, want ook spullen voor papa en mama moeten mee.

Weer doen we een rondje door de kamer. Dan zakt het paard door de voorpoten en gaat weer languit liggen. Paardje is moe geworden. Gelukkig komt Loïs wel direct met een kussen voor onder het hoofd. Gelukkig is even later de lunch klaar, anders had het paard nog vele rondjes moeten lopen… ben ik bang.

©2012 Martin Wichink.

Klik hier om naar boven te gaan.