Bijna ben ik klaar met het inladen van de
boodschappen in de auto, die ik gehaald heb bij de Aldi, als ik onverwachts in
mijn zij wordt gekieteld.

“Verrassing”, hoor ik achter mij roepen.
Eerst had ik moeten draaien, voordat ik overeind kom. Dan had ik geen ‘pok’
gehoord onder de openstaande klep.

“Inderdaad”, antwoord ik al wrijvend over
mijn achterhoofd. Mijn vriendin staat voor me in haar werkkleding. Ze zegt nog
netjes ‘sorry’, maar dat gebeurde straks binnen bij de Aldi ook.

“Geeft niks hoor”, doe ik luchtig. Het is
toch al gebeurd, denk ik erbij. “Maar ben je nu al vrij? Ik zou je tegen de
middag toch pas ophalen? “

“De mensen bleven dit weekend ook nog in
het hotel, dus hoefde we minder schoon te maken.”

“Dan mag je met mij mee. Ik hoef alleen nog
de c1000 nog maar te doen. Even de kar terug zetten. Ga jij maar alvast in de
auto zitten.”

Even later rijden we de parkeerplaats bij
de Aldi af, om de auto enkele straten verder weer bij de c1000 te parkeren. We
worden net als in de folder verwelkomd door de matswekenborden.

Op de eerste staat: De derde pak luiers is
gratis, maar ik heb de eerste twee al niet eens nodig, zo zonder kinderen. Bij
de tweede krijg je bij vier flessen shampoo het tweede kaartje voor de Efteling
voor de helft van de prijs. Dan heb ik met mijn korte stekeltjes wel voor een
heel jaar shampoo. Een plastic zak gevuld met vlees staat me meer aan. Vijf
hamburgers, vijf gehaktschnitzels, vijf kipburgers, 750 gram shoarma en 750
gram rundergehakt voor maar tien euro. Tussen de rijen door winkelend komen we
bij het koelingsvak, waar de matszakken met vlees gevuld staan. Een ervan
verhuist naar onze winkelkar. Rij voor rij werken we volgens ons briefje, de
gehele winkel af. Zo halen we onze weekboodschappen.

Bij de kassa aangekomen kijk ik wel even
om. Ik wil weten wie er nu achter mij staat. Het zijn gelukkig dit keer wat tienerjongens
met een winkelmandje. Daarin hebben ze een paar blikjes cola en een zak chips.
Ze lijken me ongevaarlijk, dus zet ik onze boodschappen op de band. De kar duw
ik naar voren, zodat na het scannen alles weer terug in de kar kan.

“Heeft u een lege zak mijnheer”, vraagt het
meisje achter de kassa?

“H… hoe bedoelt u? Antwoord ik wat moeilijk
slikkend op deze seksistische vraag van deze tiener caissière. Ze laat me gelukkig
de ‘matsweken vleeszak’ zien en vraagt om de vulzak die bij de reclame, huis
aan huis bezorgd is. Onwetend hierover, want wij hebben er geen gehad en
vertel haar dat ook. Dan wil ze de volle vleeszak al onder de kassa plaatsen,
tot deze opgehaald wordt door een van de vakkenvullers.

“Belachelijk!” roep ik. “Dit wordt nergens
aan gegeven bij een van de matswekenborden.

En nogmaals, we hebben er niet eens
een gehad, anders had ik die wel meegebracht. Laat staan dat ik weet hoe de zakken
er uit zouden moeten zien.”

“U moet dan maar even informatie ophalen
bij de infobalie en dan terug komen mijnheer.”

Mijn vriendin komt gelijk uit de
startblokken en loopt met stevige passen naar de infobalie toe. Aan de manier
van het lopen al, kan ik zien dat ze verontwaardigd is. Zelf pak ik de rest van
de boodschappen in de winkelkar.

Dan gaat de telefoon bij de kassa gaat over
en ze neemt gelijk de hoorn op. Het is de infobalie en die geeft gelukkig toestemming.

“Hoeven ze zich niet te melden bij de
slagerij?” vraagt ze nog, alsof ze blond is met haar rode haar. Misschien heeft
ze het daarom wel geverfd, denk ik met enig ingetogen leedvermaak.

Het kassameisje hangt de telefoon op met
een pruillipje na dit standje. Ze heeft de boodschap begrepen en pakt de zak
met vlees onder uit de kassa en legt deze op de band.

“Uw gevulde zak mijnheer” en weer klinkt
het dubbelzinnig. De jeugd kan er wat van tegenwoordig. Even pinnen en
triomfantelijk leg ik de volle tas vlees in de winkelwagen. “Laten ze toch een
knotje krijgen!” , roept mijn vriendin verontwaardigd in haar Gelders accent,
als ze terug komt lopen en duwt de kar met een stevige pas naar de auto toe.

“Alleen rollade worden als een knotje
verpakt”, roep ik haar nog sussend achterna, maar weet niet of ze dit hoort. Gelukkig
hoeven we volgende week pas weer boodschappen doen bij de c1000. 

Het is mijn dagje wel.

©2011 Martin Wichink.

Klik hier om naar boven te gaan.