Soms denk ik wel eens.

Soms denk ik wel eens…

Wat zou het heerlijk zijn om via een trap of steiger even de wolken inlopen en jullie nog eens voor een keer te kunnen spreken. Sommigen heb ik al jaren moeten missen, maar een keer horen hoe jij er over iets denkt. Nu moet ik het zelf beslissen, al hoor ik jouw wijze raad wel eens op de achtergrond. Wijsheid om dingen vanaf bovenaf te zien als een vogel, die soms boven ons zweeft. Je leeft verder met een stukje gemis, zoals ook het leven hoort te zijn. Je leeft verder in onze harten, maar waar een stukje weg is, zit toch wat hartzeer.

Heb je ons daarom geleerd om wat vaker naar de natuur te kijken. Die is soms ook hard geraakt, maar zoekt ook weer een oplossing om te overleven.

Nu sta ik op de brug, maar durf eigenlijk niet verder. Is het dat ik niet achter de donkere wolken kan kijken? Of is het dat ik nu als een vogel even de wereld van bovenaf mag kijken? In ieder geval hoor ik je zo weer zeggen…

… het is nooit zo donker of het wordt wel weer eens licht. Moet ik de vrijheid van de vogels dan als lichtpunt zien en is het daarom achter hen wat lichter.

Ik ga terug en probeer er nog wat van te maken. Heb toch even het gevoel gehad, dat ik een stukje dichter bij jou ben gekomen.