Wat bezielt hen.

Helaas is het door corona dit jaar niet doorgegaan. Spijtig van alle voorbereidingen. Waar ik het nu over heb, is de monstertocht voor mountainbikers van tweehonderd kilometer. Heb hiervoor al enkele keren op locatie post gestaan voor de EHBO. Deze tocht kent zo rond de duizend deelnemers uit binnen- en buitenland. Binnen zestien uur, tweehonderd kilometer uitgezet parcours afleggen. Deze is in zijn geheel gemarkeerd en wordt op de dag zelf nog meerdere keren nagefietst ter controle door de leden van Sallands mooiste. Dit is een plaatselijke wielerclub, die sinds enkele jaren aan een succesvolle weg timmert met bijzondere evenementen.

Vaak sta ik op de post van 150 kilometer van dit evenement. Bij elke post kunnen ze elektronisch hun eigen tijd waarnemen, maar moeten ook een kaart afstempelen. Op elke post kunnen ze gratis soep, broodje, energierepen krijgen of gewoon water aftappen voor hun bidon. Soms hebben ze hun eigen energiedrankpoeders in zakjes zitten. Bij in de bidon doen en schudden maar. Op naar de volgende post vijfentwintig kilometer verderop.

Men heeft de mogelijkheid om op elke post even naar het toilet te gaan, maar daar gunnen de deelnemers zich vaak geen tijd voor.

Door de regel is het afstempelen, bekertje drinken, energiereep of broodje in de mond steken, paar repen in een van de rugzakken op hun jas. Snel nog een halve banaan naar binnen werken en weer door. De eerste deelnemers stoppen vaak alleen voor een stempel. Die hebben helpers onderweg en gaan voor de snelste tijd.

De eersten zijn met acht uur al binnen, terwijl de rode lantaarn soms net de zestien uur net niet haalt.

Nu is start/finish in Haarle zelf, maar ook het honderd kilometer controlepunt. Dit is extra gedaan om zo ook duo teams mogelijk te maken om ieders honderd kilometer te laten rijden.

Een prachtig evenement met elkaar.

Nu heb ik bewondering voor wat deze mountainbikers hier presteren. Het schijnt normaal te zijn om routes te fietsen van dertig tot vijftig kilometer via aangelegde routes, maar dit ligt bijna tegen het professionele aan. Wat doen ze zichzelf aan om deze tocht te fietsen. Hier zoek je namelijk wel je grenzen op. Dat niet alle deelnemers het eindpunt halen, dat moge duidelijk zijn. Toch denk ik wel eens, wat bezielt hun. Waar doen ze het voor. Je bent amateur en je verdiend er niet je kost mee. Niettemin blijf er met respect en bewondering naar kijken.

Heb in een jaar, waar het ’s nachts nog had gevroren, drie deelnemers eruit gehaald met bevroren ogen als EHBO-er.

Uiteraard moet je jezelf als fietsende deelnemer goed beschermen met passende thermokleding. Daarnaast start je om zes uur in de ochtend op de eerste zondag van maart met een soort van mijnwerkerslamp op je voorhoofd in het donker. Het parcours kan glad en glibberig zijn door de vorst, dus blijft het uitkijken met een skibril voor je ogen.

Niettemin hoop je ook niet op pech onderweg, zoals een geknapte ketting of een lekke band. Nu hebben de meesten wel reservespullen bij zich voor onderweg, maar in het donker en met deze temperatuur is het geen pretje. Nu kan je op de controlepunten wel reserveonderdelen kopen.

Het is ook rot voor mountainbikers met de bevroren ogen om tegen ze te zeggen, dat ze eigenlijk moeten stoppen. De verantwoording blijft bij henzelf liggen. Nu hebben ze pijnlijke ogen en knipperen ze haast niet met de oogleden. Nu is er nog geen schade, maar blijf je doorgaan, dan kan er wel blijvend letsel ontstaan. De adrenaline in hun lijf zegt doorgaan. De benen voelen nog steeds goed. Nog maar vijftig kilometer te gaan.

Het is uiteindelijk hun gezond verstand of door inbreng van familie, dat ze uiteindelijk toch de knoop doorhakken om af te stappen.

Anderen stoppen door valpartijen of door onderschatting. Niettemin blijft het mooi om te zien, dat dit evenement leeft. Zowel bij de deelnemers als bij de trouwe fans, die hun idool blijven aanmoedigen. Zowel onderweg, als op de controlepunten en natuurlijk bij de finish.