Op de basisschool in Haarle verzorgen de kinderen zelf de copy voor de uit te geven schoolkrant. Een dubbel gevouwen A4 formaat, maar wel een met een bladzijde of veertig en aan beide zijden gedrukt.
Deze kan door de kinderen, hun ouders en leerkrachten thuis worden gelezen. Af en toe verschijnt er ook nieuws van een ouder of leerkracht in dit blad, over het wel en wee van hun kind of over een bijzondere uitstapje van een klas. Deze maand is onze klas aan de beurt. Iedere leerling krijgt een eigen onderwerp, door middel van lootjes trekken.

De opdracht vanuit school die ik heb gekregen luidt… interview een vooraanstaand persoon uit je omgeving. Bij deze opdracht dacht ik meteen aan haar. Meteen na schooltijd ging ik naar mijn buurvrouw Annie Cents toe.
Een vrijgezelle vrouw van middelbare leeftijd, die nog thuis bij haar ouders op de boerderij woont. Nu hoor ik je denken… op een boerderij, dat is toch niet zo heel bijzonder. Daarin heb je misschien gelijk, maar Annie werkt in de wachtkamer annex koffiekamer bij het treinstation van Haarle.

Het stationsgebouw ligt op ongeveer één kilometer buiten het dorp. Annie werkt daar in haar eentje. Ze maakt daar de toiletten in het gebouw schoon en doet de bardienst in de kleine kantine annex wachtruimte, die hier bij is. Gelukkig wil ze het interview wel doen en kan ik op mijn vrije woensdagmiddag al bij haar terecht.
“Morgenmiddag ben je vrij. Kunnen we dan tussen de treinritten door wel even babbelen.”

Als ik vanuit huis vijf minuten later het perron op loop, zie ik haar al achter de bar staan. Koffie inschenken voor een wachtende reiziger.
Even later open ik de deur en de warmte stroomt me tegemoet. De kachel is aan en dat mag dan ook wel in het begin van oktober. Buiten is het met twaalf graden best wel frisjes.

“Ga daar maar even zitten meid. De trein komt over vijf minuten en daarna heb ik wel even tijd.” Na deze warme begroeting neem ik plaats op een stoel aan een van de tafeltjes. Zo heb ik een mooi overzicht over het hele gebeuren. Ik leg het schrijfblok met pen voor me neer.

“Mot je niet betalen jongeman?” Zo spreekt Annie een lange jonge slungel aan met een puistjesgezicht, die gratis probeert gebruik te maken van het toilet. Met een lichte verkleuring van zijn gezicht legt de jongeman schuchter vijftig cent op het schoteltje.

“Dank je wel schat.” De jongeman kleurt zo mogelijk nog meer en weet niet hoe snel hij buiten moet komen. Annie neemt nu eenmaal geen blad voor de mond.

Dan rijdt de trein het station binnen. Een geschuif van stoelen met de daarbij horende haast is ook een momentopname van de dan nog wachtende passagiers. Als even later het fluitje van de conducteur klinkt en iedereen is ingestapt, rijdt de trein weer verder naar het volgende station en keert de rust terug. Annie is ondertussen al druk in de weer met de stoelen weer recht te zetten voor de volgende ronde.
“Wil je koffie of thee Marieke?”
Terwijl ik even later aan een kopje thee zit, kijkt Annie nog even snel het toiletgebouw na.
Dan komt ook zij met een kop koffie bij mij aan de tafel zitten.
“Je had een opdracht van school!” Meteen is ze dan punctueel en vraagt waar het om draait.

De volgende trein staat er straks al weer voor je er erg in hebt.

In het kort leg ik de opdracht van school uit, al moet Annie hier wel een beetje om lachen.
“Ik een vooraanstaand persoon… ha ha. Ben wel de enige die dit hier in Haarle doet. Zoveel stations heeft Haarle nu ook weer niet… ha ha.“
Dan vertelt ze vlot in het kort hoe ze hier gekomen is. Ze heeft gesolliciteerd bij de NS omdat ze voor dit baantje iemand zochten. Doordat ze zo dicht bij het spoor woonden, heeft ze altijd wel binding gehad met de treinen. Zo kort bij huis een baan vinden was wel een buitenkansje en die heeft ze dan ook met beide handen aangegrepen.

Even later laat ze ook zien wat haar werkzaamheden hier zijn, deze noteer ik dan ook voor mijn verslag. Eerst mag ik een kijkje nemen achter de bar. In het piepkleine maar proper keukentje, zie ik waar de snelle warme hap klaar gemaakt kan worden in een klein oventje. Daarnaast staat een apparaat voor de koffie of thee. Flesjes frisdrank staan in de koelkast.

Daarna is het toiletgebouw aan de beurt. Eerst kijken we in de dames WC met een prullenbakje voor de vrouwelijke ongemakken. Daarna is de heren WC aan de beurt, met zittende en een staande optie. Dit zie je natuurlijk niet zo gauw als een meisje van twaalf uit de laatste groep van de lagere school. Maar alles is keurig schoon en het ruikt fris.
Ook laat Annie mij nog een automaat daar aan de muur zien, al weet ik niet waar die voor dient.
“Dit is een condoomautomaat. Er is altijd vraag naar en ik vul het regelmatig bij. Wie ze mee nemen, is mij niet bekend. Maar ik vind het wel een veilig idee.”

Met rode oortjes en een blos op mijn wangen, maak ik mijn notities hierover in mijn schrift. Het kunnen dus ook bekenden zijn, die deze dingen mee nemen. Als ik dit nu nog maar durf te vertellen voor de klas? Maar dat is voor latere zorg.

Wel even blijven opletten, want Annie vertelt nog een leuke anekdote.
“Begin dit jaar op 1 april heb ik nog een leuke grap uit gehaald.

Boven de heren WC, zowel de staande als de zittende, heb ik een kaartje op oog hoogte opgehangen. Met de tekst: onder de achttien centimeter vijftig cent, daarboven één euro." Ze schatert het weer uit, als haar gedachten terug gaan in de tijd naar dat moment. Automatisch moet ik mee lachen omdat haar lach zo aanstekelijk is om deze streek, al begrijp ik de clou nog niet helemaal. Wel begrijp ik dat het om de lengte van het mannelijk geslacht gaat.
Maar Annie helpt me snel uit die droom.
“Je moest eens weten hoeveel hele euro’s die dag op het schoteltje daar lagen”.

Dan komen de eerste wachtende mensen voor de volgende trein al weer binnen. De eerste koffie en thee wordt al weer geschonken. Zo gaat het zeven dagen in de week door. Van ’s morgens zeven tot ’s avonds acht uur is het gebouw open, daarna moet de reiziger zich zelf maar redden. Dan is alles afgesloten buiten het perron om.
Volgens mij heb ik alles opgeschreven en sta op om weer naar huis te gaan.
“Bedankt Annie voor dit interview” , roep ik naar haar.
“Als je nog wat moet weten, dan kom je gewoon weer gezellig binnen wippen.” Kort zwaaiend naar mij, is ze al weer bezig met de volgende klant. Niet beseffend dat haar woorden een dubbele bodem kunnen bevatten na haar 1 april grap. Zo zit ze niet in elkaar. Haar leven gaat als een trein… door.

©2013 Martin Wichink

Klik hier om naar boven te gaan.