Het is al een halve eeuw geleden, dat wij van onze leeftijdsgroep op school via de kerk, werden voorbereid op de Eerste Heilige Communie.
Het thema was destijds ‘samen op weg.’
Als je goed na gaat, heeft dat een beste indruk gemaakt, nu ik dit nog steeds weet.
De kerk speelde een grote rol, naast de school en onze ouders, bij de opvoeding die wij toen genoten.
Hoop, geloof en liefde, dat ging als een rode draad door ons leven. Rijk waren onze ouders niet, qua geld dan. Elk dubbeltje wat er verdiend werd, moest omgedraaid worden.
Ze hadden dingen geleerd van hun ouders, stonden daarnaast in de maatschappij. Waar een extra erbij verdiend kon worden, werd gedaan. Daarnaast ging je met de buren om en wisselde er wel eens goederen onderling uit, net als de laatste nieuwtjes.
Daarnaast was het ook handig dat de buurman bij de gemeentereiniging werkte. Alles ging gewoon naar de stort. Daar werden nog wel eens spullen apart gezet, voor een tweede leven. Daarnaast was er eens om de paar maand, een zogenoemde grofvuil dag.
Grote dingen die normaal niet met de vuilniswagen mee kon, werden dan met een vrachtwagen opgehaald. Voordat het opgehaald werd, kwamen de snuffelaars al lang, om te kijken of er iets van hun gading erbij was. Meenemen voor gratis en niets.
Zo zijn er van meerdere fietsen een gemaakt en waren wij mobiel. Zo kan ik nog wel meer voorbeelden noemen, maar zo was het leven toen.
Je moet ook niet vergeten dat deze generatie het land mede opbouwde na de nasleep van de Tweede Wereldoorlog.
Door hard te werken ging alles steeds beter. Heb daar mooie herinneringen aan en veel van geleerd. Dat bleek je later ook hard nodig te hebben.
Op gegeven moment ging je het huis uit. Getrouwd om een eigen huis, boompje, beestje te creëren. Net als bij onze ouders, ging dat met vallen en opstaan. Na zes mooie jaren, kwamen de minder mooie jaren voorbij. Als je in vier-en-een-half jaar een zus, broer en je vader verliest, met daarna je eigen scheiding, dan val je wel in een diep gat. Toch moet en wil je door. Met hulp van de familie en goede vrienden, kom je er met geloof, hoop en liefde er weer bovenop.
Na drie-en-een-half jaar alleen zijn geweest, vond ik mijn huidige partner op internet. Niet dat we beiden heftig op zoek waren, maar we ‘spraken’ elkaar toevallig in een chatbox.
Dat was toen met het inbellen via de telefoon een revolutie. Dat is tegenwoordig wel anders.
Als niet-vader en super opa probeer ik de lessen die ik geleerd hebt door te geven. Kijk altijd nog met plezier terug op mijn jeugd, waarin de opa’s een belangrijke rol speelden. Mijn oma’s heb ik nooit gekend. Hoop dat de kinderen en kleinkinderen later terug kunnen kijken op een leuke tijd, die we samen hebben doorgebracht. Daar heb ik naar eer en geweten mijn best voor gedaan. Samen stippel je de weg uit, hoe die ook lopen zal.
Reactie plaatsen
Reacties