Helemaal achterin de tuin van ons boerenerf tegen de bosrand, staat een oud schuurtje. Daar woonde eerder Toon, de broer van mijn moeder. Een zonderling figuur, die leefde van wat de natuur hem bood. Vandaar dat hij daar ook een kas had gebouwd om zijn groenten te verbouwen.

‘s Nachts ging hij wel eens op pad om wild te vangen in zijn gezette strikken. De volgende dag stond dan weer een ladder buiten onder het afdak om het vlees te laten sterven of om een van de gevilde vellen te spannen.

Toon vond het best wel leuk als wij als buurkinderen even kwamen buurten, om vervolgens naar zijn spannende verhalen te luisteren. Als je zijn verhalen mocht geloven, had Toon heel wat werk gedaan voor het verzet. De tweede wereldoorlog deed soms vreemde dingen met mensen en Toon deed vaak mee aan illegale strooptochten. Als pientere jongen in die tijd, viel hij blijkbaar niet zo erg op. Toch heeft hij toen heel wat juwelen en kostbaarheden geruild tegen koffie, groenten en vlees. Veel was toen allemaal op de bon. Je moest alleen niet op heterdaad gepakt worden. De juwelen heeft hij later weer omgezet naar geld, om zo in zijn eigen levensbehoeften te voorzien.

Hoe sterk zijn verhalen ook waren, heb ze zelf wel altijd met een korreltje zout genomen. Als deze voor de helft als waarheid zijn verteld, waren ze nog sterk genoeg.

Nu jaren verder heb ik de boerderij van mijn ouders overgenomen. Vandaag sta ik sinds jaren weer eens achter op het erf bij het oude schuurtje van Toon. Weet nog niet of ik de kas nog weer ga opknappen of verplaatsen. Deze kan nog best een ronde mee. Het schuurtje… tja, daar kleven nog mooie herinneringen aan. Voor het eerst besef ik, dat wij eigenlijk nooit verder kwamen dan het afdakje of in de keuken van Toon. Een bed heb ik daar nooit gezien.

Nieuwsgierig geworden open ik met enige moeite de buitendeur. Eenmaal binnen stinkt het er muf. Na het openen van een raamluik, komt er wat meer licht en frisse buitenlucht naar binnen. In de hoek zie ik ondanks de schaduw een tweede deur. Op tafel staat nog een kaars in een houder met handvat. Zou deze het nog doen? De vlam van mijn aansteker verwarmd een moment later de lont en de keuken wordt nu beter verlicht.

Ik open met de kaars in mijn ene hand, de tweede deur met mijn andere hand. Ik zie nu een klein kamertje daarachter een soort van veldbed op enkele boomstammen. Daar bovenop ligt een oud smerig stoffige deken. Als ik de deken van het bed wegtrek, schiet een muis weg tussen de spleten aan de achterkant. Er ligt nog wat oud mos op het bed. Ik veeg het weg en zie tussen vergaande twijgen in het kaarslicht wat glinsteren. De twijgen worden aan de kant geschoven, daar zie ik nog wat zilveren voorwerpen liggen, lijkt het. Beter bestuderen is voor latere zorg met beter licht. Het huisje blijkt ook nog een achterdeur te hebben. Nooit geweten.

Zie een smal pad lopen richting het bos, al is het de laatste jaren niet meer bewandeld. Toch later maar eens later beter onderzoeken. Zouden zijn verhalen van vroeger toch nog meer een kern van waarheid kennen. Wie weet wat ik dan later allemaal nog meer ontdek.

©2020 Martin Wichink.

Klik hier om naar boven te gaan.