Mijlpaal.

Noodstoppen kennen we allemaal wel eens. Bij hoge nood stoppen, dat kan in de natuur, bij een bepaalde herinnering die je bijna was vergeten, maar we kennen ze ook in ons dagelijks leven. Denk hier bijvoorbeeld maar eens aan een trein. Vroeger met een ketting, maar tegenwoordig met een handel die je naar beneden trekt. Uiteraard strafbaar als je dit zonder reden doet.

Of denk een aan een benzinestation, waar de noodstop direct alle ondergrondse pompen uitschakelt, zodat er geen brandgevaar meer is.

Zelf ken ik ze persoonlijk op het werk bij de machines die bediend moeten worden. Komende week mag ik weer invallen op een machine van zestig meter lang. Deze bedien je alleen en kent tientallen noodstopknoppen. Verder loopt er nog een veiligheidskoord langs de machine, deze kan ook als noodstop gebruikt worden. Toch is het maar zelden dat we deze knoppen gebruiken. Ze zitten er dan ook voor onze veiligheid. Je kan misschien wel voorstellen dat als een machine loopt met 50 meter per minuut en vervolgens met alle compensatoren in een paar tellen abrupt tot stilstand komen, dit grote gevolgen kan hebben op perswerken en lagers van alle rollen, waarover het doek loopt.

Als er dan verder geen schade is, moet elk component eerst weer strak worden gedraaid, zodat de compensatoren het weer over kunnen nemen. Is er wel schade, dan moet je kijken of je dit direct moet laten maken of tijdelijk kan overbruggen, zodat de planning zijn doorgang kan blijven vinden, al verspeel je zo wel een paar uur. Het beste is om de machine op de normale manier stop te zetten. Dan doen de compensatoren hun werk en staat de machine een paar tel later mooi strak stop. Het weer opstarten kan dan weer direct.

Maar nu wil ik even bij wat anders stop blijven staan. De gehele week hoop ik al op een passende foto en daarom druk ik hier graag even de noodstop even in. Wat misschien weinig mensen weten, dit is de twee en vijftigste foto alweer. Doordat ik zelf een lijst bij houdt van al mijn verhalen, heb ik deze genummerd staan. Zodoende weet ik dit dan ook. Het eerste jaar is voorbij, dus een lustrum is dan ook een feit. Er zaten mooie foto’s tussen, maar ook lastige. Toch heb ik bij elke foto een verhaal of gedicht bij weten te schrijven. Het blijft een mooie uitdaging. Elke zondag ben je weer nieuwsgierig over welke foto ze nu weer hebben geplaatst. Wat ik me dan wel eens afvraag, zouden de mensen achter de schermen niet zelf er een verhaal bij willen schrijven? Ik neem aan dat deze foto’s bewust worden gekozen en geen knip en plakwerk is. Niettemin hef ik het glas op deze eerste mijlpaal van de alle foto’s. Proost.