Van alle keren dat ik aan zee ben geweest, staat mij het weekendje vakantie in Port Zelande mij nog het beste bij. We waren daar op uitnodiging van onze dochter en schoonzoon. Na alle hectiek na de geboorte van hun oudste dochter, waren ze even toe aan een korte vakantie. Daarnaast wilden ze ons ook bedanken voor de vele inzet van onze kanten als grootouders. Dus drie stelletjes in een huisje van zes personen. Voor een weekend gaat dat prima. Moeder en dochter waren al vooruitgegaan. Zelf speelde ik chauffeur voor de schoonzoon, want die had nog een optreden in Utrecht. De andere opa en oma kwamen rechtstreeks uit Aalsmeer.

’s Avonds laat waren we allemaal compleet. Ieders had voor zich al gegeten, dus een borreluurtje werd ingelast.

De volgende dag gingen we met ons allen en de drie honden naar het strand. Onze hond was de jongste met haar half jaar ervaring. Nou ja ervaring, daar kan ik jullie nog wel meer over vertellen. We kregen haar in April in een droge periode. Na ruim twee maand, kwam ze in contact met de eerste regenbui. Ze vond het maar niks. Lag er een plas, dan liep ze met een grote boog er omheen. Langs de openbare weg gaat dat soms moeilijk, dus liep dan met haar door de plassen. Maar kon ze het ontwijken, dan deed ze dat graag.

Nu mochten op het strand daar honden komen, dus kreeg ze er een nieuwe ervaring bij. Nog meer op een vreemde plek, bleef ze nog dichter bij ons. Heerlijk wandelen langs de branding, waar de golven het strand op rolden. Lekker dollen met onze hond en de snuit die ze trok, toen ze een slok zout zeewater binnenkreeg.

Daar was ineens een smalle geul. Waarschijnlijk gegraven om water in een gegraven kuil te laten stromen. Door de eb en vloed stroming was deze wel minder diep geworden, maar er stond nog water in. Voor ons was het een peulenschil om er overheen te springen, maar voor onze hond niet. Piepen dat ze er niet overheen kon. Wij maar roepen en even later ja… ze sprong middenin de geul.  Drijfnat kwam ze aan de andere kant, dus schudden maar. Denk dat deze vuurdoop voor haar ommekeer heeft gezorgd. Daarna heeft ze er nooit geen punt meer van gemaakt om door een waterplas te lopen. Sterker nog, ze kreeg er steeds meer plezier in.

Helaas is ze niet meer onder ons, maar we bewaren deze dierlijke herinneringen bij ons.

©2020 Martin Wichink. 

Klik hier om naar boven te gaan.