Hoe vaak zeggen we, zo wordt het nu niet meer gemaakt. Het zijn oude meesters die dit nog kunnen. Lang geleden ooit geleerd van hun vader of een andere vakman. Begonnen als leerling, langzaam kreeg je steeds moeilijke projecten onder handen. Wat goed voor je zelfvertrouwen is. Jouw handen kunnen maken wat je ogen zien.
Een werktafel in een ruimte van jullie huis, die als werkplaats dient. Met gereedschap dat is gekregen, gekocht of zelf gemaakt, met het doel om zo handig mogelijk te werken en alles ligt en hangt binnen handbereik.
Hoe blij kan je de mensen maken, als een oude klok weer op tijd loopt.
De achterkant van de oude klok wordt voorzichtig open gemaakt. De radertjes van het mechanisme zijn nu zichtbaar. Met een kennisblik kijk je waar eventueel het euvel kan zitten. Is het stof door het lange hangen of slijtage van de vele tik uren. Beide zijn wel te verhelpen.
Als het laatste het geval blijkt te zijn, worden de tandwieltjes één voor één verwijderd en in volgorde gelegd. Totdat je bij het bewuste versleten tandwieltje bent aangekomen. Onder een loep wordt gekeken naar het gebrek, gegevens en of het nog te repareren valt.
Deze dus niet. In een lade wordt gezocht naar een mogelijk zelfde tandwiel van dezelfde grote en anders wordt er een pas gemaakt, zodat het mechanisme weer kan draaien en de klok weer ritmisch tikken mag.
Met hart en ziel wordt het tandwiel passend gemaakt. Als alles goed lijkt te draaien, herken je ook de hand van de oude meester. Met zijn enorme kennis is het opnieuw weer gelukt, nadat één voor één het mechanisme weer in elkaar is gezet. Als extra service is het uurwerk binnenin, ook nog even schoon gemaakt. Trots dat het opnieuw weer gelukt is en dat men de kennis van de oude meester weer eens nodig had.
De mensen zijn weer blij verrast dat de klok het doet. Ze zijn weer bij de tijd en de oude meester heeft weer een belegde boterham erbij.
Reactie plaatsen
Reacties