Dialect vergroot jouw ruimtelijk inzicht.

Gedeelde vreugde is dubbele vreugde. Daar moest ik aan denken, toen ik op facebook een stukje las, over een kerel in een restaurant, dat zich stoorde aan een jonge vrouw, die zijn kind borstvoeding gaf.

Daar herken ik gelijk een melkflesbaby aan. Die missen vaak het ruimtelijk inzicht door de afgemeten betutteling. Je kan jouw stoel ook even bijdraaien, denk ik bij mezelf.

Hoe moeilijk wil je het maken? Maar dan zou ik ook een probleem kunnen krijgen, want zo knap is die kerel ook niet. Of zou hij dan gelijk kijken wat ik nog op mijn bord heb liggen aan eten. Hij zal mijn smaak er niet door veranderen.

Ze zeggen dan ook wel eens, wat een boer niet kent, eet hij niet. Nou ik kan jou gerust vertellen, dat dit niet altijd zo is. Mijn ouders komen zelf allebei van een boerderij af en kwamen terecht in een klein dorpje. Daar moest je het samen doen met de buren die daar woonden, want er was toen nog weinig geld.

Toen ik geboren ben, had mijn moeder maar weinig moedermelk, maar de buurvrouw had genoeg. Dus door de vraag en aanbod, lag ik ook wel eens in de handen van de buurvrouw. Zij had tiet zat en ik had tijd zat en zo begon bij mij het ruimtelijk inzicht al vroeg. Ik zag dat ook niet als vreemdgaan, maar meer als ondersteuning van de goede betrekkingen in onze buren gemeenschap. Een goede buur heb je soms meer aan, als een verre vriend. Zeker als je die gelijk nodig hebt.

Mijn gedachten dwalen dan ook even af aan die goeie tijd.

Mijn buurvrouw was een echte zakenvrouw en daar heb ik zeker ook wel wat van mee gekregen. Op school was ik bijvoorbeeld goed in rekenen. Hierin ben ik ook nog steeds ruimtelijk, want ze kunnen nog vaak op mij rekenen.

Buiten het eigen eten uit de tuin om, heb ik ook vreemde spijzen gegeten bij anderen. Daar moet je de tijd voor nemen. Omgaan met andere mensen, daar leer je gelijk weer veel van.

Zo ging ik werken in een vreemde omgeving, zeven kilometer verderop. Je maakte daar een ontgroening mee, maar ook andere kleuren, als je weer eens gestoten had of gevallen bij het struikelen.

Doordat de mensen die daar werkten van alle kanten kwamen, leerde je ook steeds meer nieuwe dialectwoorden bij. Dat verruimde mijn blik ook weer, want met alles wat je leert in jouw leven, word je alleen maar geleerder en dat verruimd jouw inzicht ook weer.

Zo heb ik gewerkt met Turken, Molukkers en anders sprekenden kantoorlui met hun eigen geloof. Als een postbode zat ik daar wel eens tussen en dat verruimde mijn blik ook weer. Want ze zeggen wel eens, twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen.

Maar door het ruimtelijk inzicht stonden bij ons daar wel een of meerdere machines tussen. Door al het lawaai kon je mooi tegelijk tegen elkaar schreeuwen, zodat je tijdens de pauze weer gezamenlijk koffie kon drinken.

Als wij nu eens met al het werkvolk uit eten zouden gaan en dan zo’n vrouwtje die de kleine de borst zou geven, dan draai ik mij er niet voor om. Mijn kippenborst zou sneller op en neer gaan, door mijn haantjesgedrag, maar zou mijn pekingeend niet koud laten worden door mijn ruimtelijk inzicht.

©2021 Martin Wichink.