Zandprinses.
Terwijl ik nog mijn laatste slok koffie op drink, staat onze kleindochter voor het raam naar buiten te kijken. Ze weet dat oma boodschappen aan het doen is, dus verwacht ik daarover zo een opmerking. Toch gaat er blijkbaar iets anders door de kleine hersenen heen.
“Opa”?
“Ja Loïs”?
“Lolo nie glij-je, hé opa”?
“Nee meisje, alles is nat van de regen. Dan worden alle kleertjes vies.”
“Alles nat” Ze zucht een keer en berust zich dan. Het kan niet anders. Het valt ook niet mee voor een twee jarige in deze grote mensenwereld.
Toch denk ik even verder. Ze is dit weekend weer bij ons logeren.
Laarsjes heeft ze bij zich en een regenjasje ook. In de kast heb ik nog een dun wegwerpregenpak liggen. De jas en broek zijn universeel.
“Loïs. Kom eens bij opa”, vraag ik haar als de regenbroek is gepakt uit de voorraadkast? De broek wordt aan getrokken en de broekspijpen worden een opgerold met ruime slagen. Het koord in de boord kan strak genoeg worden aangehaald.
“Nu even jasje en laarzen aan”.
“Speeltuin, glij-je”, klinkt het meteen.
“Nee, we gaan niet glijden, we gaan met zand spelen. Emmertje en schepje mogen mee”. Je weet niet hoe snel dan alles moet gebeuren. Ook opa krijgt nauwelijks de tijd om zijn regenpak aan te trekken met daaronder ook laarzen. We gaan wel in dezelfde stijl op pad. Het opruimen van het ontbijt komt later wel.
Even later zijn we op weg naar de buurtspeeltuin. Zoals ik al verwacht had, is daar niemand. Loïs begint direct al met het scheppen van zand. De eerste taartjes worden gemaakt in verschillende vormen.
Dan ziet opa een stuk hout liggen. Waarschijnlijk achter gelaten door een viervoeter die hier gelopen heeft, want de tanden staan er in. Oude herinneringen komen bij opa boven. Opa begint ook met zand te scheppen en stampt de groter wordende berg zand stevig aan. Ook maakt hij een kleinere berg zand voor Loïs, want op die leeftijd wil ze alles na doen.
Met de stok begint opa te tekenen in het berg zand. Eerst een deur, daarna de ramen. Het wordt een echt zandkasteel.
Loïs tekent op haar eigen berg met een klein takje, want ze wil alles na doen. Dan graaft opa de gracht om het kasteel, met een heuse brug over het water. Dit moet ook rond haar bergje gebeuren, dat wordt me wel even duidelijk gemaakt. Samen met Loïs worden de gracht vol water geschept. Er staan nog plassen water onder de schommel, die hier geschikt voor zijn. De omgeving van de beide kastelen worden opgesierd met taartjes.Om te kunnen genieten van het resultaat, ga ik op de rand van de zandbak zitten. Het duurt dan ook niet lang of Loïs gaat naast opa zitten.
“Lolo gemaakt” en ze wijst naar haar berg zand met gaten en strepen.
“Dat heeft Lolo heel mooi gemaakt”. Je ziet hoe snel dit gaat met na-apen, voor je het weet doe je er zelf al aan mee. Ik moet hier inwendig om lachen.
“Opa regen”? Ze wijst naar een naderende donkere wolk.
“Straks gaat het regenen en daar is de zandprinses niet zo blij mee. Dan gaat het kasteel helemaal smelten. Daar wordt de prinses helemaal verdrietig van. Dan is haar huisje helemaal kapot. Wie moet dat dan gaan maken”?
“Opa maken. Opa doet dat”.
Ik schater het uit van deze spontane reactie.
“Ja ja, opa kan veel maken, maar niet alles. Opa doet zijn best”.
“Best”.
“Zullen we even kijken of oma al terug is? Gaan we dan even wat drinken en een beertje koek eten. Dan worden we ook niet nat. Afgesproken”?
“Afgesproken”.
“High five”. De grote en kleine hand kletsen tegen elkaar, zoals wel vaker bij afgesproken deals. De speelspulletjes die we zelf mee hebben genomen, gaan in het emmertje en die neem ik in mijn ene hand. Aan de andere hand wordt ik door Loïs aan de pink vast gehouden, want er moet direct gekeken worden of oma er al weer is.
Als we door de poort naar de achterkant van de woning gaan, staat oma al te kijken. Snel moet ze nog een foto maken van de geïmproviseerde regenbroek. Wel moeten we buiten de regenkleding uit trekken, want er zit wel zand aan. Oma hangt het aan de waslijn, dan kan het mooi schoon regenen. De eerste druppels vallen al. Op naar binnen voor handen wassen. Dan is er drinken en de berenkoek. Wat ons de rest van de dag nog brengt… ach we zien wel. Het is gewoon leuk om weer eens te mogen oppassen op ons kleinkind. Het weekend is nog maar net begonnen.
©2012 Martin Wichink.
Klik hier om naar boven te gaan.
Reactie plaatsen
Reacties
Dan hoop ik dat jij het net zo treft als ik Maarten, maar dat komt vast wel goed. Ik ben met nog een paar verhaaltjes bezig, die komen binnenkort ook hier te staan.
Leuk verhaal Martin en Lolo. ik hoop gauw opa te mogen worden ( ik speel ook graag met zand op het strand)kinderen houden je jong (en maken je moe)