Jeroen Akkerman had er zin in. Ruim op tijd voor een eerste afspraakje, zat hij al op het terras van Restaurant De Liefde in zijn geliefde Doesburg. Genietend van zijn kop koffie voor hem, overdenkt hij nog even het afgelopen jaar. Twee blauwtjes gelopen in de liefde en dat heeft wel zijn impact gehad. Het duurde even voordat hij zover weer was en zich in durfde te schrijven bij een datingsite. De eerste warme dagen van dit jaar hadden hem een zonnige blik gegeven om een nieuwe start te maken. Een profiel was dan ook snel aangemaakt.  

Na twee dagen had ene Saskia de Boer zich gemeld. Qua opleiding hebben ze dezelfde richting gekozen, namelijk de studie om weg- en waterbouwkundig ingenieur te worden. Verder houdt ook zij van fietsen en van de natuur genieten in al haar facetten. Haar moeder komt van oorsprong uit Friesland. Vandaar dat ze ook voorstelde om te proberen om hier naar kievitseieren te zoeken. Jeroen kijkt op zijn horloge. Het is inmiddels al half zes. Links en rechts kijkend ziet hij nog niemand aan komen. Nog maar een kop koffie dan…  

Na drie koppen koffie neemt Jeroen maar zijn eerste biertje. Nu het zes uur is, zal ze wel niet meer komen. Heerlijk genietend op het terras van de al ondergaande zon, de uitlopende bloemen, struiken en bomen. Wat wil een mens nog meer. De rust wordt ruw verstoord.

Een bellende fietsster komt er aan gesjeesd en roept tijdens het remmen en afstappen naar de ober om een watertje, voordat deze net weer naar binnen gaat. Dan neemt ze plaats aan een van de tafeltjes en fatsoeneert haar haren, nadat ze de fietshelm heeft afgezet. Ze is al aardig bruin bij gekleurd na een paar dagen mooi weer. Als de ober haar watertje heeft gebracht, krijgt de jonge vrouw het besef dat ze niet alleen op het terras zit. Ze knikt hem goedendag en heft haar glas, maar blijft dan naar hem kijken.  

“Jeroen Akkerman?” vraagt ze een moment later. “Ja en jij bent zeker Saskia de Boer.” Iets van spot klinkt er door zijn stem heen. “Helemaal goed. Maar wat ben jij laat.” “Laat? Als de afspraak vijf uur is, dan ben ik er ook.” “Ik was hier vanmorgen om vijf uur hier al, maar geen Jeroen te bekennen.                                                        

Kievitseieren zoek je ‘s morgens. Dan gaan ze op jacht naar eten, maar houden ook hun nest in de gaten. Als jij dan lekker in je bed blijft liggen, dan wacht ik niet langer dan een half uurtje.” “Je weet er duidelijk meer van als ik. Maar als je het nog wilt, kunnen we alsnog opnieuw beginnen. Ik denk niet dat het alleen maar bij vandaag blijft met die kievieten. Blijven we hier om een nieuwe start te maken en hier gezamenlijk even iets te eten. Deal?” Jeroen steekt zijn hand naar haar uit. Als ze hem de hand drukt, weten ze dat de prille lente voor hen is begonnen.

©2013 Martin Wichink.

Klik hier om naar boven te gaan.