Brian zit veur zich uut te kiek’n in de cel van de gevangenis.

Drieëntwintig jaor is e noe en a zeum joar isse al ant jatt’n.

Hij is van schole trapt, umdat e brutaol en geweldaodig was.

Stoer rondhang’n in de stad en zoep’n in de kroeg.

Eerst gapte hij klèène ding’n, um zien onkost’n te kun’n betaal’n.

Hij wün steeds brutaoler en sleut zich an bie een groepie stoere jongs.

Jatten, liegen waan al gauw heel gewone wün.

Later kwam daor ok nog drugs bie kiek’n.

Hij gebruuk’n zelf die rommel gelukkig nie, má verkocht et wéh.

Et was dat e zo’n onschuldig jeugdig uutstraling hat, deurumme onsnappunde steeds an een arrestaatsie.

Van de jongs kreeg e dan ok de biename van “Paapilon”, wat “vleender” betekent.

Hij fladden de aoveral tussendeur en ontsnappen altied an de regels.

Zelf denkte datte verraojen is, toe’de oppe pakt is bie un léévering van kooke, bie een grote dealer uut de drugshandel.

Normaal was den kjal goed beveiligd met waakheune en waapuns.

In de bak hatte noe niks ans te doene as drie keer etten en twee keer buut’n lügg’n.

Nao twee maond kanne bie goed gedrag, meer mögelukheed’n krieng.

Da-s over veertien dagen.

Nao drie wekke alleen in de cel, wasse wéh veraandert en wölle opnieuw begin’n.

Met lügg’n hatte genog verwoeste lèèms e’zene, van wat drugs annerigt hef.

Zienne ummekeer wasse kom’m met ut lügg’n, wat daor zagge buut’n un… vleender.

Vrie vleug den daor rond en toen ging e aover de gevangenismuure hen, de vrieheid tegemoet.

In de cel mösse steeds weer dénk’n an den vlinder.

He-k daor miene biename an te daank’n, degge veur zichzelf hat’op.

Bink wèh zo vrie en kank wèh gaon en staon woor ik wille?

Wa det betreft hek der wel mooi un zooitje van emaakt.

Den vlinder hef ôk hat mun wark’n um zo vrie te meug’n wééne.

As de leste veertien dagen umme bint van ziene eenzaame straf, dan beginte eers met ziene cursus van elektriciën weer op te pakk’n. Det heffe zig veur e’nöm.

Dan kan e nao twee jaor straf uutzitt’n, weer as vrie mense gewoon an de bak, inplaase van d’r in.

©2012 Martin Wichink.