Lààts leup ik op zundagmönn in’t bos. Dét doe’k wéh vaker veur ut étt’n, as ut teminste niet piepestéll’n e’rengt.

Toen ik böam op de koningsbulten an kwam uut ut laste stukkie bos, zag ik doar un statse kjal stoane.

Hoe ik det kon ziene?

Hij zag der bes wéh zundaags uut met ziene geruute oaverhempt, zo onder zien jasse. Opvallent was wéh ziene kötte bokse met van die leern riempies net onder de kniëne. Woar die noe veur dient, det week nie. Misskien um ziene majoos vaste te hoaln, want ziene blote beene maaj vaste niet ziene. Wéh draag’te un mooi huutie met een klein veertie der’op en dat maakt ut wéh of.

Má hoe der ôk uut zöt, det mutte zelf má weet’n, det maakt mie teminste niks uut, zolange ak der ma gin las van hep.

Hij stunt doar gewoon veur zig uut te kiek’n. Ok keeke niet op of daale toe’de mie heurn an kom.

“Goejndag, is ter wat of bi-j verdwaalt of zò”, vreug ik um uut fatsoen.

“Sssttt”. Det kreeg ik as antwoord terugge. Ik luusterde met um mét, má ik heurn helemoal niks en det zék um dan ôk.

Hij keek mie an en zé ting mie int hoge hollaans: “Die stilte, waar hoor je dat nog”.

“Ik heure det vaake zat, umdat ik hier woone. Má as ie doar bliej met bint, vin ik det wéh goet. Aj det zo mooi vint, dan muj hier má vaaker kom luuster’n.

Met die woord’n leut ik um alleene en leupe deur. Een stuk wieder veur ik ut bos weer in ginge, keek ik nog een keer umme. Hij stunt doar nog steeds te luusteren.

©2011 Martin Wichink.

Klik hier om naar boven te gaan.