Aldi

Eens in de zoveel tijd is het weer zo ver,
dan mag ik door omstandigheden alleen de boodschappen doen. Normaal gaan we
elke week met ons tweeën, maar vandaag dus even niet.

Met de auto naar Raalte gereden, dat is
ongeveer tien kilometer verder en de parkeerplaats op gezocht naast de winkel.
Ik loop nu eenmaal niet graag te ver. Een parkeerkaart uit de automaat
getrokken en voor het raam gelegd. De lege flessen uit de kofferbak neem ik mee
onder mijn arm, nadat ik de auto op slot heb gedaan en mijn winkelmuntje in
mijn andere hand heb genomen.

De Aldi is de eerste winkel die ik aandoen.
Het begint met de frisdranken, als ik met een leeg karretje de winkel binnen
ben gereden. Vervolgens pak ik het brood en cross door naar de volgende rij.

Dat is meestal de moeilijkste rij. Je hebt
nog voldoende ruimte in de kar. Links begin je met het fruit, maar rechts heb
je de voordeelartikelen uit de Aldikrant. Het zijn vaak de handige
gereedschappen of hulpmiddelen voor in de huishouding, die je niet altijd nodig
hebt. Toch is de verleiding altijd groot. Gelukkig is mijn vriendin altijd
nuchter hierin en vraagt dan liefjes:

“Wanneer gebruik je dan zoiets schat?”

Drie schrijfmappen met honderd
uitscheurbare A4 formaat met lijntjes. Altijd handig als je voor de verhalensite
een verhaal wil schrijven. Twee euro is niet veel en het ligt al zonder te veel
nadenken in de kar. Ik heb de verleiding weer niet kunnen weerstaan. Even later
zet ik twee pakken melk en een pak suiker in mijn karretje. Volgende rij. Nu
liggen de handige dingen aan mijn rechterkant. Hondenvoer en broodbeleg pak ik uit
de linkerrij en toch kijk ik vanuit mijn ooghoek weer naar rechts. Toch is het
een koopje hoor bedenk ik me nog en een tweede pak schrijfmappen volgt in mijn
kar.

Volgende rij en de versnaperingen volgen.
Hamburgers en frietjes uit de vriezer glippen uit mijn handen en liggen zomaar
in mijn kar. Dat vind ik wel lekker zo na een hele week ’s middags brood eten.
Snel loop ik even terug naar de brood afdeling voor bolletjes, die horen nu
eenmaal bij een hamburgertje speciaal.

De laatste rij is voor de
schoonmaakmiddelen, vuilniszakken en de lege flessenautomaat. Ik noem het de
pletautomaat. De lege flessen worden na inworp, 
een voor een verpletterd. Niet te snel achter elkaar, want je moet het
groene lampje afwachten. Doe je dit niet, dan klinkt er een luid alarm en zie
je een rood kruis. De eerste keer schrok ik van het alarm, het leek wel of je
een groot crimineel bent en zonder betalen de winkel uitloopt. Nu ben ik beter
op mijn hoede en na het uitspuwen van het flessenbonnetje ga ik keurig in de
rij staan bij de kassa. Een volle kar voor mij wordt uitgepakt en de band
stroomt vol. Opa Jansen is vooraan bij de kassa nog aan het afrekenen en telt zorgvuldig
zijn wisselgeld. Hij kan maar niet wennen aan de pin en haalt elke week zijn
geld nog contant, zolang het nog kan.

“Hallo mijnheer, wilt u even een plankje
geven” vraag ik vriendelijk aan mijn voorganger? Na aanreiking leg ik deze leg ik
achter zijn boodschappen. De man hoeft tenslotte niet mijn boodschappen er bij
te betalen.

“Au”, roep ik en kijk om wie er met de
winkelwagen tegen mijn enkel rijdt.

“Sorry”, hoor ik de dame zeggen. Ik zie dat
de twee vermoedelijk Afrikaanse vrouwen weer druk met elkaar in gesprek raken,
in een taal die ik niet versta. Ze zijn wel prachtig gekleed in hun kleurrijke
kleding.

Een voor een pak ik langzaam de artikelen
uit de kar en leg deze op de lopende band. Het tussenschotje leg ik achter mijn
boodschappen en doe een pas naar voren, zodat ook de dames hun boodschappen op
de band kunnen leggen. Voor de tweede keer vinden ze het blijkbaar nodig om met
hun kar tegen mijn enkel te botsen. Weer komen ze er met een ‘sorry’ er van af.
Zodra het kan stap ik verder naar voren, maar gun de man voor me zijn privé bij
het betalen met de pinpas.

“Andersom meneer, de magneetstrip moet aan
de andere kant.” Geduldig wacht de caissière 
net als ik op hem. Waarschijnlijk doet hij niet zo vaak de boodschappen,
want enkele dingen moet hij na die tijd nog in de kar pakken. Weer wordt ik van
achteren aangereden op de enkel. Ik bedenk me geen moment meer en duw mijn buik
iets naar voren. Vol kracht plaats ik mijn achterwerk in de achteruit tegen de
kar van de dames. Deze schiet wel een halve meter achteruit en schitterende
fonkelende ogen kijken mij verontwaardig aan. Maar voordat ze ook maar iets
kunnen zeggen, schiet ik uit mijn slof.

“Veilig Verkeer Nederland is een landelijk
campagne gestart, daar waar bumper kleven in de ergernis top tien staat. Drie
keer weet u al mijn enkels te raken, maar nu is het genoeg. Twee seconden
afstand luid dan ook het advies, zelfs bij de Aldi.”

Proestend scant het meisje achter de kassa
mijn artikelen en ik leg ze vervolgens in de kar, als ik aan de beurt ben. O
ja, mijn flessenbon mag er nog van het totaal af.

“Dat hebben ze wel vaker hoor”, fluistert
ze me nog toe met nog ingehouden pret. “U heeft het in ieder geval leuk
aangepakt.”

“Ik hoop dat ze er van hebben geleerd, dat
zou ik nog fijner vinden. Een goed weekend alvast.” Met de kar rij ik naar
buiten en pak alles in de auto. Nu de C 1000 nog. Wie weet wat voor verrassingen
ik daar nog tegen kom?

©2011 Martin Wichink.

Klik hier op het vervolgverhaal 'matsweken bij de c1000' te kunnen lezen.


Reactie plaatsen

Reacties

Martin Wichink
7 jaar geleden

Werkt mooi he, die controle voor jezelf.

Anne-Marie Hoogendijk
7 jaar geleden

gelezen

Martin
12 jaar geleden

Hee Rich... leuk dat jij ook even komt kijken.

richard vledder
13 jaar geleden

hey matje!

leuk verhaaltje geschreven!

groetjes rich

ps: leuke site!

Rating: 0 sterren
0 stemmen

Klik hier om naar boven te gaan.