In een grote zak zit Bintine, een pootaardappel tussen andere pootaardappelen. Ze staan in de grote schuur van de groothandel met zakken vol. De aardappelboeren hebben elk jaar weer nieuwe pootaardappelen nodig. Het was gewoon even afwachten tot ze worden opgehaald.

Ineens word de zak opgepakt en met een zwaai op een karretje gezet. Vervolgens worden ze naar een tractor met platte wagen erachter gereden. Nog een zwaai en Bintine ligt met de anderen boven op een grote stapel.

Bij de boerderij word de zak ruw opengesneden en leeggeschud in de aardappelpootmachine. Als de machine begint te rijden, komt Bintine steeds meer in de verdrukking. Na een poosje word Bintine gegrepen door de machine en valt rollend in een gemaakt gat. Voor ze op adem kan komen, krijgt ze een lading zand over zich heen. Beduusd van schrik blijft ze stil liggen in het duister.

Een paar dagen later voelt ze de trilling van een tractor als die over het land rijd. Het zand voelt koud aan van nattigheid na de regen. Ook de stank ruikt ze nou en weet meteen wat de boer heeft gedaan. In de grote schuur van de groothandel, hoorde ze wel eens verhalen van de oude aardappels, maar of dat allemaal waar was??

Bintine voelt zich niet zo lekker na een week. Ze krijgt overal bultjes, die ze niet thuis kan brengen. Een dag of wat later, lopen de bultjes steeds verder uit tot lange wortels. Dan begint Bintine zich steeds beter te voelen, als de wortels sappen beginnen op te nemen. Bintine begint te groeien en op een dag komt er een takje boven de grond uit. Lovend boven de grond kijk ze dan ook verbaast rond. Naast andere pootaardappels kijk ze ook tegen een rozenveld aan.

Een van de rozen kijkt verwaand neer op Bintine.

“Had je niet beter onder de grond kunnen blijven”, zegt de verwaande roos, “je ontneemt me het zonlicht”.

“Dat komt mijn prachtige figuur niet ten goede”, zegt de roos er ook nog achter aan.

“Ik kan er niks aan doen”, zegt Bintine zachtjes, “het gebeurt nou eenmaal vanzelf”.

Het loof groeit en word steeds groter en groener. De roos doet steeds meer haar best om de mooiste te zijn. Als Bintine ook nog eens bloemen krijgt, dan word de roos rood van kwaadheid. Lang duurt de kwaadheid niet, want de roos word op haar mooist geplukt voor de veiling.

Bintine word gegrepen door de machine, tijdens het rooien van de aardappelen in september. Dan ziet ze ook hoeveel nazaten ze heeft voortgebracht. Ze begint te tellen , maar raakt de tel kwijt als ze op de lopende band vallen.

Door de trillingen laat ze het zand vallen en raakt ze los van de anderen. Via een gang vallen ze door een luik in grote zakken. Na transport naar de groothandel, worden ze doorverkocht aan de supermarkt.

Een vriendelijk man neemt een volle zak mee in de auto naar huis. Zijn vrouw pakt Bintine en een paar andere aardappels en legt deze in een schaaltje. Als ze geschild en gewassen zijn, voelen ze zich naakt in de pan liggen. Dan krijgen ze water over zich heen en worden gekookt. Het licht gaat echt uit als ze geprakt worden voor een heerlijke stampot.

©2011 Martin Wichink.

Klik hier om naar boven te gaan.