Het gebeurt altijd weer in het najaar, dan haalt mijn buurman ze binnen. Diverse asielzoekers gaan zijn drempel over en geen instantie die er wat aan doet. Niet dat wij er last van hebben hoor. Sterker nog, we horen ze helemaal niet. De hele winter blijven die dan bij hem. Lekker droog en warm zijn ze opgeborgen.
 
Maar als in het voorjaar het eerste lentezon weer schijnt, dan begint het bij de buurman weer te kriebelen. Trap op, trap af,  van zolder tot beneden. Het slaan van deuren galmt dan door het hele blok van vier.
 
Als ze na het overleven van drie weken in een vochtige tent, de sterksten de strijd hebben overwonnen. Worden ze zonder ook maar enige vorm van discriminatie, op kleur geselecteerd.
 
Als dan de tijd rijp is en het weer werkt mee. Worden ze zonder pardon buiten de deur gezet. Het gaat in rijen van twee aan twee. Daar is onze buurman heel stipt in en doet dit met beleid. Tot hij er genoeg van heeft. De laatsten die dan nog over zijn…  ach, die wordt ook wel kwijt.

Het duurt nog wel enkele weken, als de knappe koppen bij elkaar komen. Opbloeiend tot leven komen, in een kleurrijke straat. Ook trotseren zij de regen en de wind. Dit houden ze vol, tot het najaar weer begint.

Dan laten de sterren van de buurman, zoals hij ze liefkozend noemt, de koppen hangen en de bladeren vallen dan op de grond. De uitgebloeide dikste koppen, vallen dan in de handen van de buurman. Die gaan dan weer geselecteerd op kleur naar zolder toe, vol met zaad. Om dan volgend jaar weer een nieuw leven tegemoet te gaan, zoals je nu weet hoe het er daar aan toe gaat.

©2015 Martin Wichink.

Klik hier om naar boven te gaan.