Terug denkend aan de beelden in Parijs, de aanslag op de krant Charlie Hebdo.
Is dit waanzin of te gek voor woorden. Bij de onthoofdingen van de IS, voelt dit net zo. Allebei beelden met de daarbij horende op- en aanmerkingen, daarmee heb je de mensen zo aan de praat.
Natuurlijk is vrijheid van meningsuiting een groot goed. Als je de grenzen van het uiterste op zoek, dan moet je de consequenties die daaruit vloeien ook aanvaarden. Of… sluipt er langzaamaan toch angst en voorzichtigheid bij ons binnen. Schrijven mensen daarom niet meer mee in een schrijfwedstrijd in deze gemeente?
Daarom ben ik blij dat er nog een kans is om mee te doen. Las enkele weken terug de weekkrant door. Zo maar een klein stukje op pagina drie in de weekkrant. Wat zal het zijn. Acht millimeter letters en dan ook nog aan de rechter kant.
Scheelt dat het geen pagina was, wat bijna vol advertenties met stond. Of een ander groot schreeuwend artikel met een opvallende foto. Dan had ik deze wedstrijd zo maar kunnen missen. Natuurlijk gun ik ieder belangrijk persoon, vereniging uit de gemeenschap hun aandacht, begrijp me vooral niet verkeerd. Het is belangrijk in onze gemeenschap, vooral als het om vrijwilligers gaat. Daar draait het in onze gemeente voor een groot deel op. Niks mis mee toch. Dat is goed voor de saamhorigheid in de buurt waar je woont en verblijft.
Gelukkig voor mij, viel mijn oog wel op dit bericht en het ging hier om een verlenging. Zijn er te weinig deelnemers of krijgen er meer mensen nog een tweede kans? Vragen die direct in me opkomen.
Dan denk ik wel gelijk, hoe heb ik de eerder uitgeschreven wedstrijd kunnen missen. Te druk met andere dingen? Of had het een andere naam? Het benoemen van het woord ‘schrijfwedstrijd’ in de kop van dit artikel is dan waarschijnlijk cruciaal geweest.
Al eerder heb ik mee geschreven aan de Rabobank cultuurprijs met een gedichten- en verhalenwedstrijd.
Ben wel in de top tien beland, maar heb nog nooit de hoofdprijs mogen ontvangen. Vind als amateurschrijver het meest belangrijk, dat je blijft schrijven. Dus elke uitdaging is er dan ook een. Dit soort wedstrijden zie ik dan ook als test voor mezelf, waar sta ik op dat moment.
Misschien dat er hierdoor zelfs een nieuw cultureel clubje zou kunnen ontstaan. Dat zou dan helemaal uniek zijn. Of is mijn gedachtegang zoals het thema al zegt: Waanzin? Zou het zelf te gek voor woorden vinden.
Misschien is het helemaal niet zo gek in deze digitale wereld, om jaarlijks in een vaste maand zo’n wedstrijd uit te schrijven. Het ene jaar een gedichten wedstrijd, waar de winnaars een jaar te lezen en te zien zijn in het cultuurhuis. Het jaar er op een verhaalwedstrijd, met de winnende verhalen in de bibliotheek aan de muur. Het zou zelfs in het dialect kunnen, als we dit tenminste nog in ere willen houden. Hiervoor kunnen we samenwerking zoeken met IJsselacademie in Zwolle.
Die houden zich bezig met de streektaal van Twente, Salland en de Geldersche Vallei. Het is maar net waar je voor wilt kiezen als jury. Of beslist hier een cultureel bestuur over? Hoe dan ook, zelf zou ik het wel geweldig vinden.
Neem nou eens een persoon als Herman Kampman uit Hellendoorn.
Het is toch geweldig dat je een van deze culturele figuren in de regio hebt. Regelmatig lees ik dan ook graag een stukje wat hij geschreven heeft. Zijn korte verhaaltjes en gedichten. In het dialect is het soms wel even goed lezen, maar dat gaat me wel goed af.
Zelfs Johanna van Buren spreekt altijd nog tot de verbeelding.
Al schreef ze bijna een eeuw geleden haar eerste gedicht. Ook zij komt nog wel eens langs in de krant of op internet. Al heeft Johanna daar nooit weet van gehad.
We mogen de Wierdense Revue ook niet vergeten.
Uit onze noabergemeente met steeds rondtrekkend voor volle zalen. Al ruim zestig jaar op de planken, met wel een andere bezetting, maar nog steeds actueel. Er zijn ook andere mensen uit onze omgeving, die hun roots nooit vergeten zijn. Harm uut Riessen, met zijn regelmatige stukjes op de radio.
Herman Finkers, wie kent hem niet van TV en Radio Oost. Met Kroamschudden in Mariaparochie veroverde hij heel Nederland. Ook stond Herman met zijn broer regelmatig in het theater. Jammer dat dit helaas een beetje voorbij is.
Maar gelukkig is Helligen Hendrik opgestaan en kunnen daar de komende jaren vast nog van genieten.
Willem Wilmink is een groot dichter. Maar wist je ook dat hij teksten van liederen vertaalde vanuit het Middeleeuws naar het heden. Ook zong hij op zijn tijd een deuntje mee in zijn eigen band en speelde hierbij accordeon.
Zou hen zonder schroom cultureel erfgoed willen noemen. Het zijn nu eenmaal klinkende namen. Wat zou het leuk zijn om daar in de toekomst misschien bij mogen horen, maar dan moet je wel blijven schrijven in het openbaar. Dus toch een jaarlijkse wedstrijd?
Reactie plaatsen
Reacties