We zijn er allemaal wel eens geweest, denk ik. Langs de kust aan de zee. Dan weet je ook hoe faserend dit kan zijn.
De zee geeft en neemt, is het oude credo in oude vissersdorpen. Doelend op de vergaande schepen, die niet meer terugkwamen. Tegenwoordig gebeurt dit gelukkig steeds minder door betere schepen en communicatie.
Als je zo langs de kustlijn staat. Ziet je de golven keer op keer zich op het strand werpen en zich weer terug zakken in de zee zelf. We weten ook wat voor verwoesting de zee kan leveren, mocht het gaan spoken tijdens een stevige storm. Eigenlijk best wel gek dan, dat we de zee dan toch steeds weer opzoeken.
Of zou er meer aan de hand zijn? Dat we bijvoorbeeld dichter bij de zee staan, dan dat wij zelf kunnen vermoeden?
De zee zou dan de mensenmassa voor kunnen stellen. Door oorlogen en\of conflicten kan het aardig spoken in onze wereld. De stroming bepaald welke richting wij op gaan. De golven die keer op keer het strand werpen, zoeken de grenzen op tot hoever we kunnen gaan. Maar ook van het geven en nemen in ons leven. Waarvan eigenlijk elk mens zich van bewust zou moeten zijn.
Als ieder mens nu eens meer zou geven dan nemen, zou de zee rustig blijven voortkabbelen. Andersom zou dit wel eens tot een flinke storm kunnen toenemen, totdat de golven weer tot normale porties terug bewegen met een rustige stroming en wij weer overgaan tot de orde van de dag.
Het strand zelf zien we als een grote levensweg, waarbij de duinen als voorbeeld dienen van de hobbels die we wel eens moeten nemen in ons aardse bestaan.
Af en toe waait er wel eens een frisse wind, die ervoor zorgt dat we weer helder kunnen kijken. We hebben tot slot allemaal wel eens van die dagen, dat het mistig is of dat er wel eens een natte regen of huildag tussen zit.
Zo zit het leven nu ook eenmaal in elkaar. Maar als de zon weer schijnt en het water schittert, dan kunnen we voor een moment ons geluk niet op.
Reactie plaatsen
Reacties